Leven met diabetes: Mijn verhaal
Elke dag weer keuzes maken, zonder garantie hoe ze uitpakken. Het vraagt energie, aandacht en doorzettingsvermogen. Energie die ik, eerlijk gezegd, niet altijd heb.
Ik was elf jaar oud toen bij mij type 1 diabetes werd vastgesteld. Sindsdien weet ik niet anders dan dat mijn lichaam geen insuline aanmaakt. Insuline is essentieel: het zorgt ervoor dat glucose uit mijn bloed naar mijn lichaamscellen gaat, waar het als brandstof dient. Zonder insuline blijft de glucose in mijn bloedbaan circuleren, wat op den duur schade aanricht.
Elke dag ben ik bezig om de juiste balans te vinden—voldoende insuline toedienen om mijn bloedsuiker onder controle te houden, maar niet te veel, want een hypo kan net zo gevaarlijk zijn. Het is een onzichtbare strijd die nooit ophoudt. En naast de zorgen van vandaag, spelen ook de zorgen voor de toekomst mee. Hoe word ik oud met diabetes? Welke complicaties liggen op de loer? Zal ik mijn dochter zien opgroeien? Mijn kleinkinderen ooit in mijn armen houden?
Het gekke is: voor mij is dit normaal. Ik weet niet beter dan dat ik altijd moet nadenken over eten, beweging, stress, en hoe mijn lichaam daarop reageert. Maar de laatste jaren merk ik dat ik moe ben. Moe van het constante rekenen, plannen en corrigeren. Moe van de onvoorspelbaarheid.
Verbonden door verhalen
Sinds social media er is, ben ik in contact gekomen met anderen die diabetes hebben. Ik lees hun verhalen, herken hun worstelingen en zie hun uitdagingen. Hierdoor ben ik uit mijn nuchterheid gestapt—ik besef nu dat het niet normaal is om me altijd zo te voelen. Jarenlang dacht ik dat dit gewoon bij het leven hoorde. Ik wist niet beter.
Maar deze herkenning bracht ook iets anders naar boven: frustratie. Soms ergerde ik me aan de verhalen van anderen. Gedachten als Kom op! Stel je niet aan. Zo erg is het toch niet? schoten door mijn hoofd. Niet omdat ik hun pijn niet geloofde, maar omdat ik die van mezelf niet onder ogen wilde zien. Door hun openheid moest ik mijn eigen gevoelens en vermoeidheid erkennen—en dat was confronterend.
Een nieuwe uitdaging: WeHike
Nu ik meedoe aan de WeHike Challenge van de Bas van de Goor Foundation, komen al deze emoties weer boven. Het voelt als een nieuwe stap, een uitdaging die verder gaat dan alleen fysiek wandelen. Het is ook een mentale reis.
Wat me raakt, is hoeveel mensen mij steunen. De donaties stromen binnen, en ik verbaas me erover hoezeer anderen in mij geloven. Het herinnert me eraan dat ik dit niet alleen doe. Dat ik onderdeel ben van een gemeenschap die elkaar begrijpt, steunt en verder helpt.
Mijn missie: bijdragen aan een gezondere samenleving
Door mijn deelname aan de Nationale Diabetes Challenge van de Bas van de Goor Foundation in 2016 zag ik met eigen ogen hoe krachtig beweging en een gezonde leefstijl kunnen zijn, vooral bij mensen met type 2 diabetes. Dit heeft me doen beseffen dat ik méér wilde doen. Dat ik niet alleen mijn eigen gezondheid wilde managen, maar ook anderen wilde helpen hun gezondheid te verbeteren.
Type 1 diabetes is er altijd. Het zal in mijn leven niet genezen. Maar type 2? Dat is in veel gevallen te voorkomen en soms zelfs omkeerbaar met de juiste leefstijl. En toch leven we in een wereld waarin ongezonde keuzes de norm lijken te zijn. Supermarkten vol producten die ons lichaam geen goed doen, gewoontes zoals roken en overmatig alcoholgebruik die diepgeworteld zijn in onze cultuur, en een overvloed aan fastfood op elke straathoek. Ik doe er alles aan om zo gezond mogelijk te zijn, terwijl de maatschappij het ons vaak moeilijk maakt om gezond te blijven.
In plaats van me hier alleen maar over te frustreren, heb ik besloten om er iets aan te doen. Mijn ziekte heeft me op een pad gebracht waarin ik mijn passie heb gevonden: mensen begeleiden naar een gezondere leefstijl. Ik heb een baan waarin ik écht impact maak, waarin ik mensen help bewuste keuzes te maken voor hun gezondheid. Ik zet me in voor een toekomst waarin een gezonde leefstijl makkelijker en toegankelijker wordt voor iedereen.
Diabetes heeft me geleerd hoe waardevol gezondheid is. Niet alleen voor mezelf, maar voor ons allemaal. En als ik met mijn ervaring anderen kan helpen, dan is dat misschien wel het mooiste wat ik uit mijn ziekte kan halen.